Adı bile güven vermeyen bu adamın sözüne inanıp rahatlayamazdı Firuze.
İlk kez adı Karan olab biriyle tanışmıştı.
Karanlığın Karan'ı diye geçirdi içinden.
Ailesinin bu ismi esmer tenine bakıp koydukları aşikardı.
Başka koşullar altında tanışmış olsalardı, muhtemelen sohbetleri, klasik " adını kim koydu" gibi
sorularla ilerlerdi.
Firuze, o kara gözlerin sahibibnin adını unutmak istemezcesine içinden bir kaç kere tekrarladı.
"Karan! Karan! Karan..."
"İçine düştüğün karanlığa rağmen sen hep maviydin."
Öyledir benim mavi gözlü meleğim, tatlı diliyle beni evlenmeye ikna etti. Sanırım
onunla evlenmekten vazgeçerim diye elini çabuk tutuyor. Ama ben onun büyüsüne çoktan
kapıldım.
"Aşk, tüm zorluklara rağmen vazgeçmemekti."
Kızımızı ilk kucağına aldığında umutla baktın gözlerimin içine. "Ailemiz daha çok büyüyecek" dedin ve ben biraz daha senden nefret ettim.
--
Bir intihar kadar sıcak mıdır yüreğin?
Yoksa sende herkes gibi misin?
Var mıdır kanadı kırık kuşların sahibi?
Tüm kuşlar güneye mi göçer?
Yolunu şaşırıp kuzeye gidenler ölmez mi soğuk kış akşamlarında?
Gözünüz aydın, ben kanadımı kırdım bir haziran akşamında"
"Sen de benim kalbim olur musun?"
-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder